به روایت نگاه

🍃 روضه های خانگی دهه ی اول محرم سال هزار و چهارصد و چهل و دو هجری قمری،شبیه ترین روضه ها به ایده آل ذهنی من بود. بلایی آمده بود که تمام رسم های قبل را تغییر داده بود خیلی ها از این تغییر ناراحت بودند،حق هم داشتند.یک سال انتظار کشیده بودند بروند هئیت بچگی شان،بروند روضه ی سالانه شان،بروند سینه بزنند،گریه کنند اصلا بروند یک گوشه ای بنشینند نگاه کنند.اما داستان برای من جور دیگری رقم خورد.کوچک ترین روضه ی عمرم را تجربه کردم.روضه ای در حیاط خانه ی پدری ام با کمترین مستمع.سخنرانش طلبه ای بود که اسمش روی هیچ پرده ای در سطح شهر نبود،تازه معمم شده ای که نه صدای خوبی داشت نه حتی شعری حفظ کرده بود. فقط روضه خوان خوبی بود.روضه میخواند و گریه...